به نام خالق زیبایی ها
گزارش برنامه خط الراس درآباد به شهرستانک
تاریخ برگزاری: 1393/04/05
سرپرست برنامه: سلمان بهمن دار
مبدا حرکت: دارآباد تهران
مقصد حرکت: روستای شهرستانک جاده چالوس
کوتاه ترین قله مسیر: دارآباد (3180 متر)
بلند ترین قله مسیر: توچال (3960 متر)
افراد شرکت کننده: یوسف هادی، سید محمد میر سعیدی، محمد فراهانی درمنکی، فرهاد لطیفی، محمود تمیمی، سلمان بهمن دار
قله هایی که در این برنامه صعود شد:
اطلاعات خیلی دقیق نیست بعضی از ارتفاع ها رو از روی جی پی اس گوشی و بعضی ها رو از روی تابلو های مسیر ثبت کردیم.
من بی می ناب زیستن نتوانم بی باده کشیده بار تن نتوانم
من بنده ی ان دمم که ساقی گوید جام دگر بگیر و من نتوانم
قبل از هر چیز خدا رو شکر می کنم که تونستیم با موفقیت این برنامه رو اجرا کنیم. ساعت 4 به همراه یکی از همنوردان از کرج با ماشین های خطی به سمت داراباد حرکت کردیم. ساعت 5 رسیدیم اونجا. ساعت قرارمون 6 بود، یک ساعتی منتظر شدیم تا بقیه دوستان هم بیان. تا شب قبل از برنامه قرار بود با 12 نفر این برنامه رو اجرا کنیم اما به خاطر مشکلاتی که برای بعضی از دوستان به وجود اومد مجبور شدن کنسل کنند نهایتا پنج شنبه 1393/04/05 ساعت 6 طبق قرار با 5 نفر از داراباد برنامه خودمون رو آغازکردیم.
کوله هامون سنگین بود چون توی مسیر دسترسی به آب نداشتیم و مجبور بودیم علاوه بر غذا، کیسه خواب، چادر به اندازه کافی آبذ همراهمون داشته باشیم. هر نفر حدودا 4 الی 6 لیتر آب داشت. سر قدم آقای فرهاد لطیفی بود. با یک ریتم خیلی عالی و ملایم حرکت می کردیم. با توجه به سنگینی کوه ها ریتم حرکتمون خیلی خوب بود، طوری که ساعت 8:30 دقیقه به پناهگاه داراباد رسیدیم. تصمیم داشتیم صبحانه رو توی پناهگاه بخوریم ولی با مشورت بچه ها تصمیم بر این شد که صبحانه رو روی قله دارآباد بخوریم.
مسیر زمستونه رو برای صعودمون انتخاب کرده بودیم. روی یال داراباد که رسیدیم دماوند با زیبایی و عظمت خاص خودش رو به خوبی می دیدیم و تا اخر برنامه ما رو همراهی می کرد. بعد از 10 دقیقه استراحت به سمت قله حرکت کردیم. هوای خوب و گل های زرد و زیبای منطقه سنگینیه کوله ها رو از یادمون برده بود.
ساعت 10:50 دقیقه به قله داراباد رسیدیم که اولین قله و کوتاهترین قله مسیر هم هست. حدودا بعد از یک ساعت استراحت و صبحانه ساعت 11:40 مسیر حرکت به سمت پیاز چال رو در پیش گرفتیم.
هیچ کدوممون تا حالا این مسیر رو نرفته بودیم (از دارآباد تا پیازچال) 200 متر بعد از قله پاکوب به سمت چپ تیغه ها ادامه پیدا می کند. با پیدا کردن پاکوب به مسیرمون ادامه دادیم. با توجه به اینکه تا حالا این مسیر رو نرفته بودیم باید با دقت مسیر درست رو انتخاب می کردیم.
بعد از نیم ساعت به جایی رسیدیم که احساس کردم بهتره بریم بالا و از روی تیغه ها حرکت کنیم. من خودم رفتم بالا و بچه ها از توی همون پاکوب ادامه مسیر دادن. روی تیغه ها هم پاکوب بود ولی یه کم سخت میشد پیداش کرد. درواقع این جا دو تا مسیر هست. یکی از روی یال و تیغه ها و یکی هم 50 متر پایین تر از تیغه ها به سمت چپ که هر دو در انتهای تیغه ها به یک جا ختم میشن. هر دو تا مسیر خوب هستن ولی اگر تیم آمادگی لازم رو داشته باشه میشه از روی تیغه ها حرکت کرد که هم زیباتر و هم جذاب تره.
بعد از صبحانه ریتم حرکتمون خیلی خوب نبود تا جایی که از تیغه عبور کردیم و تقریبا به وسط راه قله دارباد و پیازچال رسیدیم. هوا تقریبا خنک بود ولی به خاطر حجم بار زیاد آّب بیشتری مصرف می کردیم.
مسیر بسیار زیبایی هست. به دوستانی که توانش رو دارن توصیه می کنم اگه نرفتن حتما برای یک باهم که شده این مسیر رو تجربه کنند.
پس از عبور از تیغه ها و یک فرود کوتاه تقریبا مسیر معمولی میشه تا به پای قله پیازچال برسیم. قبل از منطقه پیاز چال یه منطقه صخره ای هست که ما مسیر خودمون رو از سمت چپ صخره ها انتخاب کردیم.
سمت چپ صخره ها پاکوب کاملا مشخصه که یه جایی تقریبا نزدیک انتهای صخره ها باید به سمت راست و بالا حرکت کنیم و سوار صخره ها بشیم و روی یال قرار بگیریم. بعد از تیغه ها دوباره ریتم حرکتمون خیلی خوب شد و با چند استراحت کوتاه ساعت 16 به قله پیاز چال رسیدیم. یک ساعتی رو جلوتر از قله پیاز چال برای صرف ناهار و استراحت توقف کردیم.
ساعت 17 به سمت قله توچال حرکت کردیم. پس از پشت سر گذاشتن لزون شرقی، لزون غربی و برف چال نهایتا ساعت 19:10 دقیقه به قله توچال رسیدیم . با گرم تر شدن هوا مصرف آبمون خیلی بیشتر شده بود. طوری که هر کدوم حدودا 3 ال 5/3 لیتر آب مصرف کرده بودیم.
دوستانی که این مسیر رو رفتن می دونن که با کوله سنگین چقد سخت و نفس گیره ولی به لطف خدا و با همکاری و آمادگی خوب بچه ها موفق شدیم قسمت اول برنامه رو به خوبی به پایان برسونیم. روی قله خیلی خلوت بود. 3 نفر بیشتر توی پناهگاه نبودن. نمیدونم بخاطر فوتبال جام جهانی بود یا چیزه دیگه. بعد از چند تا عکس یادگاری و چند دقیقه استراحت به سمت ایستگاه 7 حرکت کردیم، جایی که قرار بود شب مانی مون رو انجام بدیم. آقای تمیمی هم قرار بود پنج شنبه به جمعمون اضافه بشن اما هنوز نرسیده بودن. پشت ایستگاه هفت یه جایی رو پیدا کردیم برای چادرامون که از باد در امان باشیم. تله کابین تعطیل بود اما از نگهبانی که اونجا بود تونستیم 3 لیتر آب بگیریم که برای روز دوم با کم آبی مواجه نشیم.
بعد از برنامه صحبتی با چند تا از بچه داشتم ظاهرا خیلی نگران ما بودن که به کم آبی بخوریم. از نگهبان آب بیشتری خواستم که اولش گفت ندارم ولی بعدش صحبت کرد و گفت تا 5 لیتر دیگه می تونه بهمون اب بده. اینجوری دیگه برای روز دوم خیالمون راحت شد.
چادرامون رو برپا کردیم. یکی از چادرارو تبدیل کردیم به رستوران سیار و حسابی از خودمون پذیرایی کردیم! برای پخت و پز غذا و چایی از برف استفاده کردیم و این کمک کرد تا آب هایی رو که داریم نگه داریم برای فردا. هر چقد منتظر شدیم اقای تمیمی نیومدن. گفتم شاید ایشون هم مثل بقیه بچه ها منصرف شدن. اینجوری سعی کردم به نگرانی خودم غلبه کنم. شب تقریبا هوا خوب بود. فقط کمی باد داشتیم.
جمعه 6/4/93 صبح ساعت 5:30 دقیقه بیدار شدیم. یه کمی باد بیشتر شده بود. به خاطر همین بچه ها زورشون میومد از چادر بیان بیرون و بخاطر خستگی روز قبل دوست داشتن بیشتر بخوابن. بالاخره انقد صدا زدم تا بیدار شدن و مجبور شدن از کیسه خوابشون دل بکنن. رستوران سیارمون هم رو به راه کردیم و مشغول صبحانه خوردن شدیم. پرنده هم پر نمی زد. در حال صبحانه خوردن بودیم که آقای تمیمی اومدن. چقد خوشحال شدم که ایشون هم به جمعمون اضافه شدن. فهمیدم که حدسم درست بود و کسی که از روی یال امیری میومد بالا ایشون بود. منتها به خاطر اینکه مبادا ما رو پیدا نکنه شب رو توی همون پناهگاه توچال سپری کرده بودن.
روز دوم جبران خستگی رو اول رو می کرد. چون هم کوله هامون سبک تر شده بود و هم دیگه ارتفاع گرفتن نداشتیم. توی یک هوای خیلی خوب و پرواز کردن تو ارتفاع 3700 حس خیلی خوبی داشت. از یک طرف مشرف به شهر تهران و از یک طرف مشرف به تمامی قله های اطراف از جاده چالوس گرفته تا دماوند. درواقع قسمت گل گشتی برنامه بود.
اماده حرکت بودیم که یک نفر از سمت قله اومد ایستگاه هفت. با خوش و بشی که با اقای تمیمی داشت متوجه شدیم که ایشون دیشب قله بود. ولی اینکه چه جوری با دمپایی و بدون هیچ لباس و وسیله ای تا قله اومده بود و شب رو اونجا مونده بود برامون خیلی تعجب داشت چرا که من خودم توی چادر، با کاپشن پر و لباس پلار تا صبح از سرما نخوابیدم!!!
نگهبان تله کابین محبت کردن و 3 تا 5/1 لیتری آب بهمون دادن. دیگه خیالم راحت بود که مشکل آّب نخواهیم داشت.
ساعت 7:45 روز دوم برنامه رو از ایستگاه هفت آغاز کردیم. لازم به ذکره که ما هیچکدوم از قله ها رو تراورس نکردیم و به طور کامل تمام قله های مسیر رو از روی خط الراس طی کردیم. هوا خیلی خوب و دلنشین بود. واقعا احساس می کردم دارم پرواز می کنم. نمیدونم بچه ها چه حسی داشتن ولی از آواز خوندن و چهره هاشون مشخص بود که راضی ان و دارن لذت می برن. آقای لطیفی به غیر از اون یه تیکه تیغه های داراباد بقیه مسیر رو با سرقدمی خیلی خوب حرکت کردن که این کمک می کرد تا بتونیم به مسیرمون ادامه بدیم.
ساعت 9 به قله شاهنشین رسیدیم. از اونجا دوستمون که همچنان با دمپایی میومد رو راهنمایی کردم به سمت امام زاده داوود و بقیه به مسیر خودمون ادامه دادیم. از ایستگاه هفت تا آخرین قله ای که باید می رفتیم خیلی کم و زیاد کردن ارتفاع نداشتم. چون تقریبا تمام مسیر تو ارتفاع بین 3600 تا 3800 هست. به خاطر هیمنه که میگم قسمت دوم برنامه گل گشتیه.
ما از شرق تهران داشتیم می رفتیم به غرب تهران و نهایتا جاده چالوس. در تمام طول مسیر در جنوب نظاره گر شهر تهران و در شمال و شرق و غرب نظاره گر کوه های کوتاه و بلند بودیم. چه حس خوبی داشت دیدن این مناظر. برعکس روز اول برنامه که بیشتر مسیر لخت و تیغه ای بود روز دوم تقریبا کل مسیر پاکوب مناسب و نرمال داشت به غیر از تیکه اخری که به قله اوچال می رسید. این قسمت تیغه ای و کمی خطرناک هستش که اگر نفرات کمی ضعیف باشن باید از پایین دور زد. از یک طرف شیب زیاد به سمت دره شهرستانک و از یک طرف پرتگاهی به ارتفاع حدودا 30 متر به سمت دره واریش. یک غفلت کوچیک میتونه خیلی خطرناک و حادثه آفرین باشه.
چیزی که توی مسیر نظرم رو جلب کرده بود وجود پاکوبی به شکل سنگ فرش و غیر عادی که هر چی با خودم فکرمی کردم نمی تونست پاکوب کوهنوردی باشد چون انگار کسی این سنگ ها رو مرتب کرده بود و حتی بعضی قسمت های مسیر از پایین سنگ چین شده بود و این کنجکاوی رو با آقای تمیمی در میون گذاشتم که ایشون هم نظرش همین بودو به این نتیجه رسیدیم که این یه پاکوب معمولی کوهنورد نیست. به روستاکه رسیدیم از پیرمرد های روستا سوال کردیم. فهمیدیم که حدسمون درست بود. این مسیر رو ناصرالدین شاه برای رفت و آمد احشام و اسب های خودش درست کرده بود.
ساعت 11:10 به قله لوارک به ارتفاع 3700 رسیدیم و نیم ساعت 40 دقیقه ای رو برای صرف ناهار و استراحت توقف کردیم و نهایتا پس از گذروندن تنها قسمت سخت روز دوم برنامه به آخرین قله مسیر یعنی اوچال رسیدیم. بچه ها دیگه کم کم خسته شده بودن چون دیگه کسی حس عکس انداختن نداشت و فقط دوست داشتن هر چه زود تر حرکت کنیم. آخرین عکسارو هم گرفتم و با خداحافظی از قله دماوند و توچال به سمت دره شهرستانک و نهایتا روستای شهرستانک رسیدیم. در این بین اقای رضائی جاوید محبت داشتن و چندین بار تماس گرفتن و جویای احوال ما بودن و همچنین آقای جلوخانی. از این عزیزان بی نهایت سپاس گزارم.
چند نکته ای که در این برنامه برای خودم تجربه خوبی بود:
1- سرقدمی خوب توی همچین برنامه هایی خودش رو نشون میده.
2- برای همچین برنامه هایی باید شناخت کامل از نفرات تیم داشته باشیم.
3- نفرات تیم نباید بیشتر از 6-7 نفر باشد. با اضافه شدن یک نفر 20 درصد احتمال موفقیت برنامه کاهش پیدا می کند.
4- مدیریت درست انرژی، آب، غذا، وزن باری که باید حمل کنیم خیلی مهمه.
5- مدیریت درست زمان حائز اهمیته
در پایان از تک تک همنوردان عزیزم تشکر می کنم که در این برنامه جسارت های من رو تحمل کردن و با هم همراه شدیم و همچنین تشکر می کنم از اقای محمود تمیمی و سید محمد میر سعیدی برای کمک به تهیه گزارش.
و یه گلگی هم از بچه های باشگاه که از یه باشگاه به این بزرگی فقط یه نفر شرکت کرده بود و به غیر از دوستانی که به خاطر برخی مشکلات مجبور شدن کنسل کنند.
نویسنده گزارش: سلمان بهمن دار