خط الراس لشگرک به آلانه سر از حصار چال به دلیر
سرپرست برنامه: علی غفوری
تاریخ اجرا: 97/5/4 الی 97/5/5
تهیه کننده گزارش: فیروزه گلشنی مهر
مشخصات خط الراس: خط الراس طی شده یک خط الراس مرزی در شمال استان البرز می باشد که بهگردنه گدوک به ارتفاع 4255 متر،قله لشگرک بزرگ با ارتفاع 4265 متر، لشگرک کوچک 4189 متر، قله خرسچر 4019 متر ،قله آلانه سر4055 متر و آلانه بند،گردنه سیالیز 3900 و قله زرین کوه به ارتفاع 4200 متر منتهی میشود.قسمت شمالی خط الراس به روستای دلیر و الیت و انگوران و قسمت جنوبی آن به منطفه طالقان بالا،روستای پراچان و ناریان می رسد.
پوشش گیاهی منطقه: جنگل و دشتهای استپ سرسبز
پوشش جانوری منطقه: کل بز،خرس،پلنگ،عقاب،کبک و انواع حشرات و پرندگان
مسیر دسترسی به منطقه صعود: روستای رودباک کلاردشت
وضعیت آنتن دهی موبایل:عموما" روی خط الراس لشگرک بزرگ تاآلانه سر آنتن دهی موبایل وجود داشت.
وضعیت آب در منطقه:دریاچه حصارچال در حصار چال
برنامه در تاریخ های 97/5/4 الی 97/5/5 با تعداد 13 نفر شامل 4 نفر اعضای باشگاه، 9 نفر مهمان اجرا گردید.
اسامی همنوردان:
اعضاء باشگاه:،علی غفوری،،عبدالرضا روشن زاده،مجتبی کبودوندی وپدرام بهرامی
نفرات مهمان:قدرت ا... نعمت الهی آرانی،حمیدرضا جلالی،مهدی کیا،فرهاد لطیفی،بابک شیرازی، سیدمحمد حسین حاجی میرسعیدی،داوود زمانی،الهام گودرزی و فیروزه گلشنی مهر
سرقدم: فرهاد لطیفی
عقبدار:پدرام بهرامی
عکاس:عبدالرضا روشن زاده
پشتیبان برنامه: احمد سعیدی
شرح برنامه:
مطابق با اعلام قبلی سرپرست محترم بین ساعت 4 تا 4:15 در محلهای مشخص شده، آماده و مصمم برای صعود و کسب تجربه ای دیگر سوار ماشین شدیم. باز هم ما بودیم و مینی بوسی پر از صمیمیت و انرژی همنوردان و جاذبه های سرپرست دوست داشتنی برنامه. با ذهنیتی که از برنامه متصور بودیم جاده زیبا و پرپیچ و خم چالوس را به راننده خوب برنامه سپردیم و تا رسیدن به بخش رودبارک، جسم و جان خود را مست از خواب شیرین صبحگاهی نمودیم.
فدراسیون کوهنوردی رودبارک با کلیه امکانات رفاهی در انتهای بخش رودبارک قرار دارد که با توجه به فصل صعود به قله علم کوه و سایر قلل منطقه، بسیار شلوغ بنظر می رسید.( امیدوارم با افزایش تعداد کوهنوردان عزیز، فرهنگ حفاظت از محیط زیست و منابع طبیعی و ارزشمند کشورمان نیز رشدی متوازن و صعودی داشته باشد.)
حدود ساعت 8:15 صبح وسایل خود را از مینی بوس به نیسان منتقل کردیم و به قصد عزیمت به منطقه شروع برنامه،جاده خاکی و ناهمواری که به تنگه گلو منتهی می شد را پیش گرفتیم. نیسان سواری هم در نوع خودش تجربه ای جالب بود! گهگاهی که تکانهای ماشین کمتر می شد و می توانستیم تعادل نسبی خودمان را حفظ کنیم؛ مناظر زیبایی مقابل چشمانمان نمود پیدا می کرد. درختان جنگلی سرسبز و رودخانه ای که از لابلای سنگها و درختان با سرعت گذر می کرد، خیلی بیشتر از شنیده هایمان چشمنواز بودند!
خلاصی از آن ماشین و جاده حدودا" 90 دقیقه طول کشید. قبل از ساعت 10 به تنگه گلو با ارتفاع 3150 متر رسیدیم. پس از صرف صبحانه ای مختصر، آماده سازی وسایل وتجهیز نفرات،حلقه دوستانه همنوردان شکل گرفت و برنامه با خیرمقدم به نفرات تیم و اعضای مهمان، تعیین سرقدم،عقبدار، عکاس گروه و شرح مختصری از مسیر پیش رو با بیان ساده و صمیمی سرپرست برنامه،بصورت رسمی آغاز گردید. .
پیمایش به سمت حصار چال از مسیر پاکوب راس ساعت 10:40 شروع شد. در بیشتر مسیر، رودخانه در سمت چپ ما قرار داشت و بنظر می رسید چالش خاصی پیش رو نباشد. در طول راه گهگاهی خوش و بشی کوتاه با اعضای گروه های کوهنوردی دیگر که عمدتا" قصد صعود به علم کوه را داشتند، حلقه ارتباطی ما را وسیعتر از جمع خودمانی باشگاه می نمود. در طول مسیر آثار بهمن و برفچالها مشهود بود که به آرامی از کنارشان گذر می کردیم.
حدود ساعت 12:30به دشت زیبای حصار چال در ارتفاع 3748 متر رسیدیم. چادرهای رنگین کوهنوردان جلوه زیبایی به طبیعت ساده و سبز آن دشت داده بود.گویی لکه هایی از رنگ، بر بوم نقاشی سبز رنگ حصار چال پاشیده بودند!
مسیرمان را در دشت حصار چال به سمت گردنه طالقان ادامه دادیم ولی هنوز هم از دور چادرهای کوهنوران جلوه نمایی می کرد. ساعت 13:45 به دریاچه زیبایی در ارتفاع 3927 متری رسیدیم که وسوسه ماندن و لذت بردن از حال و هوایش مدهوشمان کرد ولی سرپرست برنامهامر به رفتن و وعده مکانی دلفریبتر را بما داد . در حالیکه خورشید با حرارت و گرمای تابستانی اش تن و بدنمان را می سوزاند به پیش رفتیم تا حدود ساعت 14 و درارتفاع 3945 متریدریاچه حصارچال با چنان زیبایی و شکوهی مقابل چشمانمان ظاهر شد که غبار هرچه خستگی را از تنمان زدود! دور و بر دریاچه برفچالهای بچشم می خورد که نشان از قدمت آنجا می داد. مقابله سفیدی برفها و رنگ فیروزه ای آب دریاچه آنقدر چشم نواز بود که بدستور سرپرست برنامه در همان محل رویایی برای ناهار و استراحت توقف کردیم . تعدادی از همنوردان برای تامین آب مورد نیاز و رفع خستگی خود را به آب رساندند، آب سردی که در آن هوای گرم و سوزان بسیار دلچسب و مطلوب بود.
ترجیح دادیم ناهار مختصری بخوریم و بقیه فرصتمان را استراحت کنیم. شاید کمتر حسی قابل قیاس با لحظاتی باشد که فارغ از تمام دنیا، خود را چون کودکی در آغوش مادر طبیعت رها میکنیم و در سایه مهربانی اش به خواب خوشی فرو می رویم... همان استراحت کوتاه چنان انرژی و قدرتی به همنوردان داد که پس از حدود 45 دقیقه و ساعت 15 با عزمی جزم از سمت شرق دریاچه پاکوب مسیر لشگرک را پیش گرقتیم و به امید صعود،شیب نسبتا تندی را بالا رفتیم . پاکوب تقریبا" مشخص بود ولی مسیر با فراز و نشیب هایی همراه بود که میان همراهی و همدلی دوستان گم می شد و آنچه می ماند انگیزه و اشتیاق رسیدن بود و بس. لمس گردنه گدوک در ارتفاع 4255 متری ساعت 16:50 زیر پاهای همنوردان، نقطه آغاز صعودهای ما بود. رسیدن به اولین قله هدفگذاری شده هیجان برانگیز بود. تابلوی قله از آنجا کاملا مشخص بود، کوله ها را زمین گذاشتیم و سبکبار و خندان به سمت قله دویدیم ! ساعت 17 غرق شادی و سرور با تابلوی فلزی نصب شده روی قله لشگرک بزرگ عکس میگرفتیم و سرمست از اولین پیروزی کسب شده در مسیر طولانی پیش روی خود بودیم. اسم با ابهت و جالبی داشت شاید به همین دلیل بود که فتح آن در نظرمان بزرگ جلوه می کرد.
بعد از چند دقیقه تخلیه هیجان،با هماهنگی سرپرست برنامه به سمت پایین سرازیر شدیم و با اتکا به بلندی روزهای تابستان و روشنی هوا،در مسیر خط الراس پیش رفتیم. هدف، فتح قله لشگرک کوچک و یافتن محل مناسبی برای برپایی کمپ بود. هوا کمی خنک شده بود و باد سردی که در بلندای قله لشگرک بزرگ وزیدن را آغاز کرده بود همچنان همراهمان بود. به توصیه سرپرست برنامه با لباس گرم خودمان را از گزند سرما حفظ نمودیم. پس ازچند توقف کوتاه ساعت 18:20 روی قله لشگرک کوچک در ارتفاع 4189 متری بودیم. دومین صعود در یک روز بسیار دلچسب و و مزید خودباوری و اعتماد بنفس بود. برای جشن صعود ، به استراحتی مختصر و صرف تنقلات بسنده کردیم و برای یافتن محل مناسبی برای شب مانی براه افتادیم. حدود یک ساعت مسیر پیمودیمتا به محل تقریبا"مناسبی رسیدیم. بهرحال روی خط الراس پیدا کردن چنان محلی شانس بزرگی محسوب میشد. ساعت 19:30 بود ولی مسطح کردن زمین و برپا کردن چادرها تا ساعت 20 طول کشید. شام مختصری صرف شد و ترجیح دادیم زودتر داخل چادر و کیسه خواب پناه بگیریم . روی ارتفاع حدود 4000 متری بودیم و تا اینجای مسیر 7 کیلومتربا شیب تقریبی 6 درجه و میانگین سرعت 2 کیلومتر بر ساعت طی شده بود. اما هنوز مسیر زیادی مانده بودیم و باید تجدید قوا میکردیم.
ساعت5:30 صبح با صدای گرم و صمیمی آقای غفوری،سرپرست ،عامل روحیه و انرژی مثبت تیم از خواب بیدار شدیم. ترجیح ایشان ادامه مسیر در هوای کاملا روشن بود زیرا مسیر کمی چالش برانگیز تشخیص داده شده بود.
ساعت 6:45 کوله بر دوش آماده حرکت بودیم. مسیر تیغه ای و ناهموار بود. برخی از شیبها کمی تند و مستلزم احتیاتی مضاعف بود ولی به قول آقای مهدی کیا چالش در روح برنامه های پیمایش خط الراس نهادینه شده و جای اعتراضی وجود نداشت. بهرترتیب ساعت 7:15 به قله خرسچر یا تخته خرس در ارتفاع 4019 متری که قله ای سنگی و در نوع خود جذاب و منحصر بفرد بود رسیدیم. اسم برازنده ای داشت، محل گشت و گذار خرس!
از از اینجای راه وارد چالشهای جدی تری شدیم. عبور از تیغه هاییبدون پاکوب و شیبدار که فقط با دقت و به آرامی باید پیموده میشد، سرعت تیم را پایین می آورد. بعضا" نیاز به طناب برای حمایت نفرات برای گذر از مسیرهای سخت احساس میشد که سرپرست برنامه و بسیاری از دوستان دیگر در تمام مدت مجهز و آماده بودند. با رسیدن به سطحی مسطح نفس راحتی کشیدیم و در نهایت با فراز و فرودهایی تلخ و شیرین بلاخره راس ساعت 9 به قله آلانه سر در ارتفاع 4055 متری رسیدیم. فتح چکادی دیگر پس از پشت سر گذاشتن آن چالشهای آمیخته با ترس،شورانگیز و نشاط آور بود مخصوصا که همگی خوب و با روحیه و اعتماد کامل در کنار هم بودند. حدود نیم ساعت استراحت و تجدید قوا لازمه ادامه مسیر بود که با تشخیص سرپرست برنامه به آن پرداختیم.
قله زرین کوه در انتهای خط الراس خودنمایی می کرد ولی راه زیادی تا رسیدن به آن وجود داشت. وقتی دوباره آماده حرکت شدیم شاید هیچ کداممان تصوری از مسیری که انتظارمان را می کشید نداشتیم! تیغه هایی با شیب تند که با کمترین بی احتیاطی امکان بروز حادثه را در پی داشت. دلمان به هوای هم قرص بود وجز خستگی جسمی ضعفی به درونمان راه نمی دادیم. مسیر همچنان با ما سر سازش نداشت. اوج این ناسازگاری ساعت 10:30 نمود پیدا کرد! رد شدن از دهلیز خطرناکی که بنظر می رسید تنها مسیر عبور ماست. درگیری با سنگ در حال حمل کوله دو روزه وقتی که پرتگاهی با چندین متر ارتفاع زیر پایمان قرار داشت!
شاید میشد به توان بدنی و روحی همنوردان اتکا کرد و آنرا پشت سر گذاشت ولی ریسک کردن و پذیرش خطر در آن شرایط عقلانی بنظر نمی رسید. به توصیه سرپرست برنامه برای عبور از آن چالش با کمک همنورد توانمند و همیشه همراه آقای بهرامی از طناب استفاده شد و از آن ترس و اضطراب فقط هیجانی در اذهانمان باقی ماند و البته خاطره ای بیادماندنی!
بعد از عبور از آن شرایط سخت، رسیدن به زمین صاف جای شکر داشت. نشستن روی سنگهای خشن کوه ،شبیه لم دادن روی راحتترین مبلها بنظر می رسید.
جی پی اس نشان می داد که میانگین شیب مسیر طی شده روی خط الراس 4 درجه و سرعت طی آن 2.9 کیلومتر بر ساعت است.
با توجه به کمبود زمان و مواجهه با مسیری که هر لحظه سختتر میشد، با تصمیم سرپرست برنامه ساعت 11 آماده فرود شدیم. مسیر برگشت از آن محل کمی گنگ و نامعلوم بنظر می رسید ولی با اطمینانی که به سرپرست و سایر دوستان توانمند حاضر در برنامه وجود داشت، گام در راه نهادیم و خستگی را در پس شوخیها و خنده های دوستانه پنهان نمودیم.
ساعت 12 پس از کاهش ارتفاع در حدود 200متر دریاچه زیبایی وسط دشتی سبز و مسطح نمودار شد که جایی مناسب برای پر کردن ظرفهای خالی آب دوستان بود. زیرا از دشت حصار چال تا به آن مکان، آبی در مسیر وجود نداشت لذا جیره آبمان تقریبا" رو به اتمام بود. دیدن آنرا به فال نیک گرفتیم و زمانی را برای استراحت در جوار آن گذراندیم.
ساعت 12:30 با شناسایی مسیر بازگشت از روی پاکوب کمرنگی که به سمت پایین میرفت، آغاز ادامه فرودمان بود. خورشید بیرحمانه می تابید و کوله هایمان سنگین تر از قبل بنظر می رسید. کوهنوردی به اعتقاد بسیاری از دوستان، سنگ محکی برای سنجش توان روحی، جسمی و تمرینی برای خودسازی است و در آن لحظاتی که پاهای خسته مان شیب راه را میپیمود، به آن باور نزدیکتر میشدیم.
ساعت 13:30 به گوسفند سرایی رسیدیم که بنظرمان جزو بهترین جاهایی بود که در طول برنامه دیده بودیم. ادامه مسیر را از چوپان پرسیدیم و با راهنمایی او از دهلیز و برفچال بزرگی رد شدیم و به پاکوب پررنگتری که با سنگ چین درست شده و روزگاری از طریق گردنه سیالیز مسیر ارتباطی بین طالقان(روستای ناریان) و روستای دلیر بود رسیدیم. بقیه طول مسیر با رضایتمندی بیشتری طی میشد و خستگی کمتر آزارمان میداد! ساعت 14 به یک جاده معدن قدیمی روی یالی که به منطقه لیلا پل منتهی میشد رسیدیم.سطح نسبتا" مسطحی بود و با اطمینان از فرصت باقی مانده به صرف ناهار مشغول شدیم.
مسیر فرود با شیب تقریبی 11 درجه و با سرعت 2.74 کیلومتر بر ساعت طی شد تا در نهایت ساعت 17 به کنار رودخانه و منطقه لیلا پل در روستای دلیر رسیدیم در حالیکه 19.6 کیلومتر راه پیموده بودیم.
فرو بردن پاهای بی حس و خسته در آن آب خنک چنان حس شیرینی بود که توصیفش در کلام سخت است. در یک جمله خلاصه میکنم که آن مایه حیات جانی دوباره به ما داد و خستگی هایمان را شست . امیدوارم همگی ما قدردان و شکرگذار مواهب طبیعی و گرانقدر زندگی و کشورمان باشیم.
درود بر همنوردان صمیمی و راستین